Drie jaar geleden zong heel Canada al vrolijk mee met After Tonight van de toen nog puberende Justin Nozuka (nu 21). Met zijn tweede album You I Wind Land and Sea verovert hij hopelijk ook Nederland – onze harten heeft ‘ie in ieder geval al.
Op je eerste album klonk je al behoorlijk volwassen. Kon je nog wel groeien?
‘Mijn sound is in ieder geval gegroeid. Muziek is voor mij een manier om me uit te drukken. En je verandert iedere dag, dus drie jaar geleden was ik bezig met andere dingen en beleefde ik emoties waarschijnlijk anders dan nu. Maar ik probeer wel altijd in contact te blijven met mijn gevoelens. Ik wil mezelf blijven en dat probeer ik in mijn muziek door te laten klinken.’
Klinkt mooi, maar lukt dat wel binnen de muziekindustrie?
‘Natuurlijk moet je je altijd een beetje aanpassen aan de manier waarop de industrie werkt, maar artiesten zijn niet zomaar in een hokje te stoppen. Iedereen is anders, dat zou iedere artiest gewoon moeten kunnen uitdragen. De platenmaatschappijen zijn er gewoon om je media-aandacht te geven.’
Veel jonge muzikanten willen het toch maken door mee te doen aan Idols. Wat vind je daarvan?
‘Die programma’s voeden illusie. Ze plaatsen je in een vreselijke situatie, waarbij alles van tevoren al vast staat. Je doet auditie, wint het programma en dan zeggen ze: “Jij wordt een rocker en deze liedjes ga je zingen”. Vrijheid heb je dan niet. Ik heb vroeger weleens overwogen om mee te doen, maar van mij hoeft het niet. Ze zien muziek niet als kunst, maar als business. Terwijl kunst voor mij een manier van leven is.’
Je wil jezelf niet in een hokje plaatsen, maar je wordt wel vaak vergeleken met andere muzikanten als Jeff Buckley en Ray LaMontagne.
‘Het hangt natuurlijk een beetje af van de artiest, maar ik vind het prima. Binnen de mainstream wordt je muziek toch vaak een bepaalde richting op geduwd om aan te geven binnen welk “genre” je valt: akoestisch, soul… Iedereen heeft z’n eigen associatie en dat hou je toch. Zolang mensen er maar van genieten en echt luisteren naar wat ze horen.’
Je eerste album kwam tot stand met financiële steun van je moeder. Hoe verliep dat?
‘Zij zorgde voor een startbedrag. Een heel redelijk bedrag hoor, je moet niet denken dat mijn moeder het hele album heeft gefinancierd. Daardoor kon ik het album opnemen. Tegelijkertijd trad ik hier en daar op en ontstond er een buzz. Toch was het geen kwestie van geluk hebben: ik heb er hard voor gewerkt en er veel energie in gestopt. Bij iedere beslissing heb ik me afgevraagd: als ik dit doe, brengt het me dan uiteindelijk bij wat ik wil bereiken?’
Als kind was je al met muziek bezig. Was je op de middelbare school de muzikale coole jongen bij wie meisjes wegdroomden?
‘Nou, ik was af en toe best bang om mezelf te zijn, omdat er op school zo veel gedragsregels zijn. Je voelt daar echt de druk om “normaal” te zijn, om te zijn als alle anderen. Ben je dat niet, dan word je belachelijk gemaakt. Dat maakte me soms wat neerslachtig, maar ik heb er ook een paar hele goede vrienden gevonden. Ach, ik heb het overleefd.’ (Lachend:) ‘Gewoon blijven ademen.’
Je eerste album vernoemde je naar je moeder. Is You I Wind Land and Sea ook zo persoonlijk?
‘Deze titel staat voor de belangrijkste connecties in het leven; alles wat ons als mensen met elkaar verbindt. Ik kan het niet precies uitleggen, maar zie het als ademen: de wind ademt, die geeft het door aan de bomen en daar ademen wij weer van. Het hele universum werkt zo op dezelfde manier.’
Je bent nogal een romanticus; ben jij de jongen bij wie je vrienden komen voor liefdesadvies?
‘Haha, soms. Maar ik ga zelf ook vaak naar vrienden voor advies, want ik weet alleen van dingen die ik zelf heb meegemaakt. Wat ik in ieder geval zeker weet, is dat liefde het beste is dat er is. En rock-’n-roll, maar dat is gevaarlijk.’ (Lacht.)
Hoe “sex, drugs, rock-’n-roll” is jouw leven op dit moment?
‘Totaal niet. Dat zou het wel meer kunnen zijn als ik dat zou willen, maar ik wil me richten op connecties. Liefde voelen. Mooie wandelingen blijven maken, mediteren, lachen.’
Mooi gezegd, maar daar geloven we met jouw 21 jaar natuurlijk niks van.
‘Haha, nou ja, dat is tenminste het ideaal. De komende maanden ga ik in ieder geval gewoon verder met toeren, muziek maken en nog belangrijker: van het leven genieten.’