VanVelzen: ‘Een nieuw avontuur’

Roel van Velzen heeft er zin in. Met een nieuw album, nieuwe bandleden, een nieuwe clip en een paar nieuwe instrumenten kan hij zich weer concentreren op alles waar het om gaat: muziek. ‘Het notitieblok dat maandenlang naast mijn bed gelegen heeft, kan weg.’

Wat heb je vandaag gedaan?
‘Om kwart over acht vanochtend werd ik wakker gebeld door iemand die de ramen kwam opmeten, omdat de balkondeuren niet meer opengingen. Echt een rock-‘n-rollverhaal, hè? Ik heb koffie voor ze gezet in mijn shirt en boxershort met het excuus dat ik ’s nachts werk. Toen ze weg waren, heb ik wat werkdingen gemaild. Om twee voor elf heb ik me hier gemeld en sindsdien heb ik één appel gegeten in de zon.’

Klinkt als een zware dag.
‘Nou, ik moet zeggen: ik heb er erg veel lol in. We (de bandleden en producers, red.) zijn heel lang bezig geweest met het nieuwe album en een tour in Duitsland, waar Baby Get Higher nu een hit is. Nu het album klaar is, is er rust in mijn hoofd. Het notitieblok dat maandenlang naast mijn bed gelegen heeft, kan weg.’

Hoe sluit je zo’n periode af?
‘Doordat er in interviews vragen worden gesteld, ga je echt nadenken. Dan zie je vaak pas wat er precies gebeurd is en hoe alles in z’n werk gegaan is bij het maken van het album. Eigenlijk werken persdagen dus heel therapeutisch. Op een positieve manier, want ik kan alleen maar concluderen dat het goed gaat. We staan aan de vooravond van een nieuw avontuur. Met nieuwe bandleden, nieuwe liedjes en een nieuwe show. Ik heb ook nog wat nieuwe instrumenten gekocht.’

Op je site staat dat je nieuwe bandleden Joost en Bram van Velzen heten. Hoe zit dat?
‘Als mensen bij mij op het podium staan, dan heten ze Van Velzen. Ik ga niet met een telefoonboek in de hand op zoek naar bandleden, haha.’

Je haalt je figuranten wel op een bijzondere manier binnen: voor Love Song castte je via Hyves.
‘Klopt, we hadden een zomerse videoclip in gedachten en daar moesten natuurlijk een hoop dames in. Toen ontstond het idee om die via Hyves bij elkaar te krijgen. Er reageerden ongeveer 420 mensen! De dames die we uitkozen, kregen de opdracht mij op alle mogelijke manieren af te leiden, terwijl ik in de camera zong. Wat er gebeurde was interessant. De eerste dames waren erg netjes, maar naarmate de groep achter de camera groter werd, werden ze competitief.’

Lukte het om strak in de camera te blijven kijken?
‘Het is twee keer niet gelukt: de eerste keer omdat twee zusjes de opdracht hadden om te vechten om me. Ze duwden elkaar de hele tijd weg en ik kreeg een duim net boven mijn oog. De andere keer beklom een meisje mij, waardoor de stoel overbelast raakte en we er allebei af lazerden.’

Zit dat ook in de clip?
‘Ik denk dat ik het in de making-off stop, ik vind het altijd leuk om die te maken. Eigenlijk doe ik dat voornamelijk voor mezelf. Vorig jaar trad ik samen met Jacqueline van Krezip op bij de Vrienden van Amstel en dat wilde ik nooit vergeten; ik stond verdomme in de Ahoy! Ik hield de zwangere Jacqueline dus in mijn ene hand, mijn fototoestelletje in mijn andere hand en de microfoon in mijn broekzak. Het zal er niet uitgezien hebben, maar als straks de Alzheimer langskomt, heb ik nog wel dat videootje.’

Dat klinkt alsof je al aan het terugblikken bent op je carrière.
‘Nou, als verse dertiger – hoewel ik al 31 ben, hoor – kijk je toch eens in de spiegel om je leven op te maken. Om te bedenken waar je bent en waar je naartoe wilt, dat soort dingen. Toen bedacht ik me: het leven is wel heel mooi zo.’

En dat terwijl je een paar jaar geleden nog bij Crazy Piano’s speelde.
‘Ja, die tijd was heel anders. Daar heb ik ook superveel geleerd, maar dat had alleen met muziek te maken. Ik deed wat batterijen in mijn microfoon, deed de versterker aan en was klaar om te spelen. Dat is wel veranderd sinds ik in de Nederlandse muziekindustrie terecht gekomen ben. Dat is een hele rare nieuwe wereld, waarvan niemand je kan uitleggen hoe ‘ie werkt.’

Is die muziekwereld zoals je het verwachtte?
‘Het beeld dat ik ervan had, klopte niet echt. Als kind stond ik voor de spiegel met een plastic gitaartje The Police te playbacken en deed ik of ik geïnterviewd werd door de MTV-babe van die tijd, Simone Walraven. In het Engels natuurlijk: ‘yeah, this is my favourite record’. Dat was de muziekindustrie het voor mij. Wist ik veel dat je ook nog zoiets hebt als studio’s, repetities, reizen en interviews.’

Op de middelbare school zei je tegen mensen dat ze niet met je moesten fucken. Was jij de patser van de klas?
‘Nee, maar ik had wel een hele dikke auto, haha. Weet je, als kinderen merken dat er iets anders aan je is, zijn ze daar gruwelijk eerlijk in. De enige manier om me tegen ze te wapenen was een grote bek te hebben. Zo kon ik bewijzen dat ik niet alleen maar klein was, maar ook heel veel kon.’

Om grappenmakers voor te zijn, wordt je lengte online vermeld in je biografie. Wordt het niet eens tijd om dat van je site te halen?
‘Weer een therapeutische vraag. Het is jammer dat het een geschreven interview is, want je zou me nu moeten zien grijnzen. Maar ik zal het eens in overweging nemen, het is een goed idee. Alhoewel er nog wel eens mensen naar me toe komen, die zeggen: ‘ik kende je nog niet, maar je hebt er een fan bij’. Dan is er een grote kans dat die mensen even op de site kijken. Laat die informatie dan ook maar zo compleet mogelijk zijn.’

CJP, mei 2009